My Travel Diary #18: op zoek naar tijgers in Chitwan National Park

Na 10 dagen in West-Nepal doorgebracht te hebben reizen we door naar één van onze favoriete plekken in Nepal, Chitwan National Park. De busreis van Bardia naar Chitwan is een regelrechte ramp. We reizen met de nachtbus, maar omdat deze rond 15.00u vertrekt, komt het erop neer dat we midden in de nacht (lees: 02.00u) in de stad nabij Chitwan National Park zullen arriveren. Daarbij is de weg tussen Bardia en Chitwan zo ontzettend slecht, dat de hele bus continue keihard rammelt, dus van slapen komt sowieso helemaal niks. 

Het laatste probleem kunnen we helaas niet heel erg veel aan doen. Het is een kwestie van accepteren en 11 uur lang afzien. Het probleem van ‘s nachts aankomen in een niet al te frisse stad wordt al snel opgelost wanneer onze vriend Suresh aanbiedt om ons midden in de nacht op te halen op het busstation, ongeveer 20 kilometer van zijn huis. En dat terwijl eigenlijk helemaal niet duidelijk is hoe laat we precies zullen arriveren. Hij regelt ook nog even een hotel waar we midden in de nacht nog in kunnen checken. Zo fijn is dat!

De volgende ochtend zien we Suresh bij het ontbijt. Hij is een jongen die opgegroeid is in Sauraha, het dorp nabij en tevens toegangspoort tot Chitwan National Park. Tot een aantal jaar geleden werkte hij als gids in het park, maar inmiddels is hij getrouwd met een chinese vrouw en verhuisd naar Hong Kong. Gelukkig voor ons is hij naar Nepal gekomen om het Diwali festival met zijn familie te vieren en kunnen wij hem daarom, net als 5 jaar geleden, weer ontmoeten. 

Samen maken we een plan voor een jungle trek in Chitwan National Park. Suresh weet hoe graag wij in Nepal een tijger zouden willen spotten en trekt alles uit de kast door de beste gids op het gebied van tijgers voor ons te regelen, Raju. Met z’n vieren gaan we 3 dagen op pad. 

De eerste dag rijden we op de motor van Sauraha naar de Madi omgeving. Dit is de plek waar de kans om tijgers te zien het grootst is. Onderweg maken we af en toe een stop wanneer we wilde dieren zien. Bij aankomst in Madi checken we in bij een homestay aan de rand van het park. De kamers zijn erg eenvoudig, maar prima om 2 nachten te blijven. 

De volgende ochtend gaat onze tijger expeditie van start. Al snel wordt duidelijk dat we deze dag vooral in en om de rivier door zullen brengen, wat er op neer komt dat we op blote voeten langs en door de rivier moeten lopen en op zoek gaan gaan naar hoger gelegen plekken in de jungle, die goed zicht hebben over de rivier. Hier gaan we wachten, heel lang wachten. Het zand langs de rivier is erg mul en het is alsof we een (te) lange strandwandeling maken. Super zwaar! Wel kunnen we goed de sporen van wilde dieren zien en helaas voor ons zien we dat de eerste tijger de rivier al is overgestoken. Die hebben we op een haar na gemist.

Het grote nadeel van tijgers in het wild willen zien in Nepal is dat het best wel saai is. Je moet letterlijk uren achter elkaar gaan zitten wachten en ontzettend veel geduld én geluk hebben. Je ziet onderweg wel andere dieren, maar niet zo veel dan wanneer je een jungle trek of een jeep safari maakt. Tijgers zijn ontzettend schuw en ze horen en ruiken ons op verre afstand. We moeten daarom zo stil mogelijk zijn en goed luisteren naar de geluiden van de jungle. 

Op dag 2 zien we o.a een wild zwijn, 3 neushoornvogels (ernstig met uitsterven bedreigd) en 2 neushoorns. Helaas geen tijger, maar gelukkig hebben we nog één dag voor een nieuwe poging. We gaan op dezelfde manier te werk, maar kiezen voor een andere plek om te gaan zitten posten. Meteen aan het begin van de dag struikel ik heel onhandig midden in de rivier en val ik op mijn snufferd in het water. Niet heel erg handig, maar blijkbaar een heel erg vermakelijk gezicht. 

De laatste dag lijkt nog veel saaier dan de dag ervoor. Op een waarschuwingsroep van een hert na, gebeurt er niet zo veel. Net na de middag ben ik het eigenlijk wel zat. De kans dat we een tijger gaan zien wordt met de minuut kleiner en ik voel me door al het wachten behoorlijk lamlendig. Bovendien moeten we nog een uur of 2 terug lopen naar de homestay en willen we op deze dag weer terugrijden naar Sauraha, wat ook nog zeker 1,5 uur in beslag zal nemen. 

Maar Raju geeft niet op. Geconcentreerd blijft hij de omgeving observeren. Zo knap, want wij zijn ondertussen al minstens 3 keer in slaap gevallen. Dan roept hij plots “tiger!! tiger!!”. Hij maakt direct gebaren dat we stil moeten zijn en laag moeten blijven. En ja hoor, aan de overkant van de rivier zien we een prachtige tijger staan. Het is meteen duidelijk dat het dier ons al lang in de gaten heeft en terwijl wij een poging doen foto’s te maken draait hij zich na een halve minuut weer om schiet terug het hoge gras is. 

Uitgelaten staan we met z’n vieren na afloop te lachen. Wat een ervaring! En wie had verwacht dat wij nog een tijger zouden zien? Zeker niet rond 14:00 uur, normaal gesproken de tijd is, dat tijgers hun welverdiende dutje doen. Ons geluk is uiteindelijk dat het november is en dat betekent paringstijd. Mannetjes gaan op zoek naar een vrouwtje om mee te paren en lopen in deze periode grotere afstanden. 

Dan ziet mijn vriend plotseling de tijger weer uit het gras verschijnen. Hij is van plan de rivier over te steken. We graaien naar onze camera’s en rennen richting rand van de rivier. De tijger weet dat we er zijn en het maakt nu niet meer uit of we stil zijn of niet. Sierlijk steekt het dier over en op het laatst trekt hij nog even een sprintje. Dan is hij weg, dit keer echt. 

Na deze ontmoeting vindt ook Raju het genoeg. Op blote voeten lopen we uitgelaten weer terug naar de homestay. Nog steeds kunnen we niet bevatten wat er zojuist is gebeurd. We rijden terug naar Sauraha en besluiten om hier nog een dag extra te blijven. Het is een relaxte plek en we willen nog een poging doen om wat wilde dieren te spotten in de bufferzone tussen het dorp en het nationale park. Dit lukt. We zien o.a herten, vogels en neushoorns. Dan zit ons Chitwan avontuur er op en nemen we afscheid van Suresh en Raju. 

Vanuit Sauraha reizen we door naar Kathmandu. Hier blijven we nog een aantal dagen in het toeristische Thamel en een aantal dagen in ons favoriete deel, Patan. Dan is het tijd om afscheid te nemen van het oh zo fijne Nepal. Wat hebben we een ontzettend mooie reis achter de rug. En één ding is zeker…dit was weer niet de laatste keer. Tot snel Nepal <3

Namaste, X Sigrid

Klik hier voor een overzicht van alle artikelen over Nepal