My Travel Diary #60: wanneer (bijna) alles tegen zit

Na dik 5 weken namen we afscheid van Bolivia en reisden we door naar Brazilië. Dit doen we vanuit Santa Cruz, een stad in het oosten van het land. Waar de meeste reizigers de grens oversteken bij Corumbá (Brazilië), kozen wij ervoor om via San Matias en Cáceres te reizen. Dit zou ons heel veel tijd/kilometers schelen, omdat wij onze reis door Brazilië zullen starten in Cuiabá, het startpunt voor een trip naar de Noord-Pantanal.

Eerdere reis updates gemist? Klik hier om ze allemaal te checken

Over de reis van Santa Cruz naar Cuiabá was online niet heel veel info te vinden en daarom was ik vooraf een beetje gestrest. Zo wisten we niet 100% zeker of we als buitenlanders zomaar de grens bij San Matias over konden steken en hadden we geen idee of er vanuit San Matias aansluitende bussen naar Cuiabá zouden vertrekken. We hadden daarom extra speling ingepland en hadden 3 volle dagen de tijd om op de plaats van bestemming te komen. Zou moeten lukken zou je zeggen.

Tussen Santa Cruz en San Matias rijden alleen maar nachtbussen en de rit duurt normaal gesproken zo’n 14-15 uur. Onze bus ging alleen een paar keer kapot, waardoor we bijna 20 uur onderweg waren. Normaal gesproken zou dit geen heel groot probleem zijn, maar doordat wij in het weekend arriveerden was het immigratie kantoor net 15 minuten geleden gesloten en konden we geen stempel halen om dezelfde dag nog de grens over te steken. We waren dus genoodzaakt een extra nacht in het niet al te gezellige San Matias te blijven.

Na onze nacht in San Matias zaten we de volgende ochtend om 8.00u bij de immigratie. Gelukkig liep dit allemaal vlekkeloos en hadden we binnen 20 minuten onze stempel om Bolivia te verlaten. Het volgende obstakel was dat het immigratiekantoor van Cáceres (Brazilië) 100km verderop zat en ons werd verteld dat dit kantoor op zondag maar tot 10.00u open zou zijn. We moesten dus als een gek die kant op. Even kregen we het benauwd toen we om 9.45u voor een dicht hek stonden, maar uiteindelijk bleek er toch iemand aanwezig te zijn en kregen we verrassend snel een stempel om officieel Brazilië in te reizen. Wat een opluchting.

Vanuit het immigratiekantoor namen we een taxi naar het busstation van Cáceres zodat we direct door konden reizen naar Cuiabá. Maar helaas vertrok de eerste beschikbare bus pas 7 uur later. We moesten dus 7 uur doorbrengen op een super saai busstation en arriveerden daardoor pas laat in de avond in Cuiabá. Een lekker begin dus van onze reis door Brazilië. Helaas wisten we toen nog niet dat het ergste nog moest komen.

Tip: maak in Zuid-Amerika nooit dit soort gekke tripjes gedurende het weekend!

We waren dus naar Cuiabá gereisd voor een trip naar de Noord-Pantanal. Dit is dé plek in Brazilië om jaguars in het wild te spotten. Ik had alles vooraf geregeld en dit moest hét hoogtepunt van onze reis worden. Hoewel juni normaal gesproken één van de betere maanden is om de Noord-Pantanal te bezoeken, was het precies de dagen dat wij er waren uitzonderlijk slecht weer. Niet een beetje slecht, want dat zou geen probleem zijn, maar zo slecht dat wij onmogelijk van Cuiabá naar Porto Jofre, het startpunt van onze tour, konden rijden. Het regende niet alleen ontzettend veel, de hele regio had ook nog eens te maken met een extreem koufront. Waar het normaal gesproken overdag over de 30 graden was, kwam de temperatuur nu amper boven de 8 graden uit.

Na overleg met onze gids zat er niet heel veel anders op, dan heel onze jaguar tour af te zeggen. Het was simpelweg niet veilig om gedurende deze dagen op eigen houtje over de Transpantaneira te rijden. We konden wel nog een paar dagen wachten totdat het opgeklaard was, maar die tijd hadden we helaas niet. Eén troost: we hadden de tour nog niet betaalt en waren dus niet ons geld kwijt.

Misschien moeilijk voor te stellen hoe groot de teleurstelling was, maar dit was een tour waar we al maanden naar uitkeken. Ik denk niet dat we ooit ergens zo om gebaald hebben, dan over dit. We waren er echt ziek van en hadden eerlijk gezegd ook helemaal geen zin meer om verder te reizen door Brazilië. Maar ja, we hadden weinig keus, want alle vluchten stonden al vast.

Uiteindelijk zijn we onder het mom “beter iets dan helemaal niets” nog wel naar het begin van de Transpantaneira gereden om toch nog een glimp op te doen van de Pantanal. Hier hebben we een jeepsafari gedaan en zagen we in korte tijd ontzettend veel verschillende dieren, vooral vogels. Nu weten we zeker dat we echt gewoon een keer terug moeten, want de Pantanal is niet voor niets een van de meest bijzondere natuurgebieden ter wereld.

De start van onze reis door Brazilië was alles behalve fijn. Het was één van de minst leuke weken in jaren. En om nog even verder te zeuren…ook ons bezoek aan Rio was geen succes. Dit was na Cuiabá onze volgende bestemming. In Rio hadden we niet zo heel veel tijd (2 volle dagen) en daarom besloten we een tour langs de hoogtepunten van de stad te doen. Zo konden we in ieder geval plekken als hét Christusbeeld, de kleurrijke trap en de Suikerbrood Berg van ons lijstje strepen.

Eigenlijk hadden we het wel kunnen weten dat zo’n groepstour niks voor ons zou zijn. Ten eerste omdat al die tours op hetzelfde moment op de zelfde plek zijn en het dus overal stervensdruk is. Ten tweede omdat wij gewoon geen groepsmensen zijn. Wij ergeren ons mateloos aan die ene gast die continue het hoogste woord heeft of die vrouw die overal over zeurt. Dat trekken wij niet. En dan heb ik het nog niet gehad over het buffet dat je tijdens zo’n tour krijgt. Nee, dit was geen aanrader.

Wat ons bezoek aan Rio nog wel een beetje goed maakte, was ons hotel aan de Copacabana, Selina Hostel Copacabana. Dit hotel was zo ontzettend gunstig gelegen, dat we we de 2e dag in ieder geval nog wel konden genieten van de beroemde wijken Ipanema en Copacabana. Leuk om een keer gezien te hebben, maar nee Brazilië wist ons (nog) niet te overtuigen.